کم شنوایی، ناشنوایی یا به طور کلی اختلالات شنوایی (به انگلیسی: Hearing impairment) به ناتوانی کلی یا جزئی فرد در شنیدن صداهای مختلف اشاره دارد که بسته به شدت آن می تواند تاثیر قابل توجهی روی کیفیت زندگی او داشته باشد.
علائم این وضعیت ممکن است خفیف، متوسط، شدید یا عمیق باشد که در هر یک سطحی از شنوایی یا اختلالات شنوایی احساس می شود.
در ادامه قصد داریم درباره کم شنوایی و ناشنوایی و علل، علائم و روش های درمان آن ها صحبت کنیم. با سومیتا همراه باشید؛
کم شنوایی و ناشنوایی چیست؟
کم شنوایی و ناشنوایی از اختلالات شایعی هستند که افراد زیادی در سراسر دنیا از آن ها رنج می برند.
اختلالات شنوایی در سطوح مختلف رخ می دهند و علائم آن ها نیز متفاوت می باشد. به عنوان مثال بیمار با کم شنوایی خفیف ممکن است در درک گفتار دچار مشکل شود، به خصوص اگر سر و صدای زیادی در اطراف او وجود داشته باشد، در حالی که بیماران با ناشنوایی متوسط ممکن است به سمعک برای شنوایی بهتر نیاز داشته باشند.
برخی افراد نیز به شدت کم شنوا هستند و برای برقراری ارتباط با دیگران به لب خوانی تکیه می کنند. این در حالی است که افراد عمیقا ناشنوا هیچ صدایی را نمی شنوند و کاملا به لب خوانی یا زبان اشاره تکیه دارند.
علت کم شنوایی و ناشنوایی
برخی از بیماری ها یا شرایط خاص می توانند به مشکلاتی در شنوایی منجر شوند، از جمله :
- آبله مرغان
- سیتو مگالو ویروس
- اوریون
- مننژیت
- بیماری سلول داسی شکل
- سفلیس
- بیماری لایم
- دیابت، مطالعه ای نشان داده افراد مبتلا به دیابت بیشتر در معرض برخی انواع کم شنوایی و ناشنوایی قرار دارند
- درمان سل با داروی استرپتومایسین که گفته شده از عوامل خطر زای کلیدی در این زمینه می باشد
- کم کاری تیروئید
- آرتریت ها
- برخی سرطان ها
- نوجوانان در معرض دود ثانویه سیگار
لازم به ذکر است گوش داخلی تعدادی از ظریف ترین استخوان های بدن را در خود گنجانده و آسیب به پرده گوش یا گوش میانی می تواند به طرق مختلف باعث کاهش شنوایی و ناشنوایی شود.
مقایسه کم شنوایی و ناشنوایی
تمایز بین سطوح مختلف کم شنوایی از اهمیت به سزایی برخوردار می باشد :
- کم شنوایی : به کاهش توانایی شنیدن صداها مانند افراد سالم گفته می شود
- ناشنوایی : زمانی اتفاق می افتد که فرد حتی با تقویت صدا نتواند حرف های دیگران را از طریق قوه شنوایی خود درک کند
- ناشنوایی عمیق : این وضعیت به از بین رفتن کامل شنوایی اشاره دارد. فردی که ناشنوایی عمیق دارد اصلا قادر به تشخیص صدا نیست
شدت اختلال شنوایی بر اساس این که برای شنیدن صدا توسط فرد لازم است صدا تا چه اندازه ای زیاد باشد مشخص می شود.
نحوه عملکرد شنوایی
زمانی که امواج صوتی وارد گوش می شوند به سمت پایین گوش یا مجرای شنوایی حرکت می کنند و با برخورد به پرده گوش، آن را به ارتعاش در می آورند.
ارتعاش پرده گوش به سه استخوان به نام استخوانچه های گوش میانی منتقل می شود. این استخوان ها ارتعاشات را تقویت می کنند و سپس ارتعاشات توسط سلول های کوچک مو مانند در حلزون گوش جذب می شوند.
سلول های مویی با برخورد ارتعاشات حرکت کرده و داده های حرکتی از طریق عصب شنوایی به مغز ارسال می شود. مغز داده ها را پردازش می کند و فرد شنوا آن را به عنوان صدا تفسیر می کند.
انواع کم شنوایی
سه نوع مختلف کم شنوایی وجود دارد که عبارتند از :
1. کم شنوایی انتقالی
در این نوع کم شنوایی ارتعاشات از گوش خارجی به سمت گوش داخلی به خصوص حلزون گوش عبور نمی کنند. این نوع ممکن است به دلایل مختلف رخ دهد، از جمله :
- تجمع بیش از حد جرم گوش
- گوش چسبنده (التهاب گوش چسبناک)
- عفونت گوش همراه با التهاب و تجمع مایعات
- سوراخ شدن پرده گوش
- اشکال در عملکرد استخوانچه ها
- پرده گوش معیوب
عفونت گوش می تواند بافت اسکار از خودش به جا بگذارد که ممکن است عملکرد پرده گوش را کاهش دهد. استخوانچه ها نیز گاهی به دلیل عفونت، ضربه یا جوش خوردن به هم (وضعیتی به نام آنکیلوز) دچار اختلال می شوند.
2. کم شنوایی حسی عصبی
کاهش شنوایی به دلیل اختلال در عملکرد گوش داخلی، حلزون گوش، عصب شنوایی یا آسیب مغزی رخ می دهد.
کم شنوایی حسی عصبی معمولا نتیجه آسیب سلول های مویی در حلزون گوش می باشد، به علاوه با افزایش سن سلول های مویی بخشی از عملکرد خود را از دست داده و شنوایی فرد کاهش پیدا می کند.
قرار گرفتن طولانی مدت در معرض صداهای بلند به خصوص صداهای با فرکانس بالا یکی دیگر از دلایل شایع آسیب سلول های مویی است.
لازم به ذکر است سلول های مویی آسیب دیده قابل جایگزین کردن نیستند اما در حال حاضر محققان به دنبال استفاده از سلول های بنیادی برای رشد سلول های مویی جدید می باشند.
ناگفته نماند ناشنوایی حسی عصبی کامل ممکن است به دلیل ناهنجاری های مادرزادی، عفونت گوش داخلی یا ضربه به سر رخ دهد.
3. کم شنوایی مختلط
این نوع کم شنوایی ترکیبی از کم شنوایی انتقالی و کم شنوایی حسی عصبی است. به طور کلی عفونت های طولانی مدت گوش می توانند به پرده گوش و استخوانچه ها آسیب رسانده و باعث این نوع ناشنوایی شوند.
گاهی اوقات فرد با کمک عمل جراحی می تواند شنوایی اش را بازیابی کند اما این روش همیشه موثر نیست.
ناشنوایی و صحبت کردن
کاهش شنوایی بسته به این که در چه دوره ای از زندگی رخ دهد می تواند روی توانایی صحبت کردن فرد تاثیر بگذارد.
1. ناشنوایی پیش زبانی
ناشنوایی پیش زبانی کامل یا جزئی قبل از این که فرد صحبت کردن یا درک گفتار را یاد بگیرد رخ می دهد.
فردی که ناشنوایی پیش زبانی دارد با ناهنجاری مادرزادی متولد شده یا در دوران نوزادی شنوایی خود را از دست داده است.
لازم به ذکر است در اکثر موارد، افراد مبتلا به ناشنوایی پیش زبانی والدین و خواهر و برادر شنوا دارند و بسیاری از آن ها در خانواده هایی متولد می شوند که از قبل با زبان اشاره آشنا نبوده اند. به همین دلیل رشد گفتاری و درک صحبت های دیگران در آن ها با تاخیر همراه است.
از سوی دیگر تعداد معدودی از افراد ناشنوای پیش زبانی در خانواده هایی متولد می شوند که از قبل با زبان اشاره آشنا هستند. این گروه مشکل تاخیر در رشد گفتاری و زبانی نخواهند داشت.
توجه داشته باشید کودکان مبتلا به ناشنوایی پیش زبانی در صورتی که قبل از 4 سالگی کاشت حلزون انجام دهند می توانند زبان گفتاری را با موفقیت یاد بگیرند.
ناگفته نماند زبان گفتاری ارتباط بسیار نزدیکی با توانایی استفاده از علائم و نشانه های اجتماعی دارد. به همین دلیل کودکان مبتلا به کم شنوایی، به خصوص آن هایی که علائم شدید دارند، علاوه بر تاخیر در رشد زبانی و گفتاری ممکن است دچار مشکلاتی در رشد اجتماعی نیز شوند.
به همین دلیل کودکان مبتلا به ناشنوایی پیش زبانی در معرض خطر انزوای اجتماعی قرار می‌گیرند، مگر این که در مدرسه ای که همکلاسی های مشابه خود دارند و به نیازهای آن ها توجه ویژه ای می شود تحصیل کنند.
در این میان کودکانی که با فرهنگ ناشنوایی آشنا هستند یا یاد گرفته اند چگونه از زبان اشاره استفاده کنند، ممکن است کمتر احساس انزوای اجتماعی داشته باشند اما اگر والدین آن ها هنوز زبان اشاره را یاد نگرفته باشند ممکن است همچنان دچار انزوا شوند.
برخی کودکان مبتلا به ناشنوایی عمیق به دلیل عدم تسلط به زبان اشاره، علاوه بر این که با همسالان شنوای خود ارتباطی برقرار نمی کنند توسط هم سالان ناشنوای کامل خود نیز به صورت کامل پذیرفته نمی شوند.
2. ناشنوایی پس از یادگیری زبان
اکثر افراد مبتلا به کم شنوایی دچار ناشنوایی پس از یادگیری زبان هستند. به این معنی که قبل از کاهش شنوایی، زبان گفتاری را یاد گرفته اند و مشکل شنوایی آن ها در اثر عارضه جانبی دارو، ضربه، عفونت یا بیماری ها بوده است.
کاهش شنوایی در بسیاری از این افراد به تدریج شروع می شود و ممکن است اعضای خانواده، دوستان و معلمان خیلی زود متوجه مشکل شوند.
بسته به شدت کم شنوایی گاهی فرد مجبور می شود از سمعک استفاده کند، کاشت حلزون انجام دهد یا لب خوانی یاد بگیرد. همچنین با توجه به این که این مسئله چه زمانی رخ داده و چه مدت طول کشیده تا ایجاد شود ممکن است با چالش های مختلفی روبرو می شوند.
به عنوان مثال برخی مجبور می شوند با تجهیزات جدید آشنا شوند، تحت عمل جراحی قرار گیرند، زبان اشاره و لب خوانی یاد بگیرند و از وسایل ارتباطی مختلف استفاده کنند.
احساس انزوا از مشکلات شایع در این افراد است که گاهی اوقات به افسردگی و تنهایی منجر می شود. به علاوه سازگار شدن با وضعیت فرد کم شنوا یا ناشنوا ممکن است برای اعضای خانواده، عزیزان و دوستان نزدیک او نیز چالش هایی به دنبال داشته باشد.
ارتباطات نا درست می تواند روی روابط نه تنها فرد دارای نقص شنوایی بلکه اطرافیان او تاثیر منفی بگذارد.
3. ناشنوایی یک طرفه و دو طرفه
ناشنوایی یک طرفه همان طور که از نامش پیداست به اختلال شنوایی تنها در یک گوش اشاره دارد در حالی که ناشنوایی دو طرفه به معنای اختلال شنوایی در هر دو گوش است.
هنگامی که اطرافیان از سمت گوش آسیب دیده فرد مبتلا به نارسایی شنوایی یک طرفه با او صحبت می کنند ممکن است شنیدن برای او دشوار باشد.
به علاوه تعیین منبع صدا در این افراد در مقایسه با کسانی که به خوبی از هر دو گوش می شنوند دشوارتر است و درک این که دیگران چه می گویند (زمانی که صدای محیطی زیاد است) نیز برای آن ها چالش برانگیز می باشد.
با این حال در شرایطی که صدای پس زمینه بسیار کم یا ناچیز است فرد مبتلا به ناشنوایی یک طرفه تقریبا از همان سطح توانایی ارتباطی که یک فرد با شنوایی کامل در هر دو گوش دارد برخوردار می باشد.
کودکانی که با ناشنوایی یک طرفه متولد می شوند معمولا دیرتر شروع به صحبت کردن می کنند. تمرکز کردن در آموزش های مدرسه و همچنین فعالیت های اجتماعی نیز ممکن است برای آن ها چالش برانگیزتر از کودکان سالم باشد.
علائم کم شنوایی و ناشنوایی
علائم اختلالات شنوایی به علت آن ها بستگی دارد.
برخی افراد از بدو تولد کم شنوا یا ناشنوا هستند و برخی دیگر در طول زندگی و به طور ناگهانی به دلیل تصادف یا بیماری ناشنوا می شوند. در اکثر افراد علائم ناشنوایی به تدریج در طول زمان تشدید می شود.
برخی بیماری ها یا مشکلات سلامتی مانند وز وز گوش یا سکته مغزی با علائم مربوط به کم شنوایی همراه می باشند.
علائم اختلالات شنوایی در نوزادان
علائم زیر ممکن است نشان دهنده مشکل شنوایی در نوزادان باشد :
- قبل از 4 ماهگی سر خود را به سمت صدا نمی چرخاند
- در سن 12 ماهگی هنوز حتی یک کلمه به زبان نیاورده است
- به نظر نمی رسد از شنیدن صدای بلند شوکه شود
- تنها زمانی که بتواند دیگران را ببیند به آن ها واکنش نشان می دهد اما زمانی که دور از چشم او هستند و نام او را صدا می زنند معمولا کمتر واکنش داده یا اصلا واکنش نشان نمی دهد
- به نظر می رسد تنها از صداهای خاصی آگاه است
علائم اختلالات شنوایی در کودکان نوپا و خردسالان
در کودکان بزرگ تر ممکن است علائم زیر دیده شود :
- در ارتباط گفتاری با دیگران از هم سالان خود عقب تر است
- مدام می گوید “چی؟” یا “ببخشید؟”
- با صدای بسیار بلند صحبت می کند و تمایل دارد صداهایی بلندتر از حد معمول ایجاد کند
- هنگام صحبت کردن چندان واضح حرف نمی زند
سطوح ناشنوایی
به طور کلی 4 سطح ناشنوایی یا اختلالات شنوایی وجود دارد که عبارتند از :
1. کم شنوایی خفیف
در این سطح فرد تنها می تواند صداهای بین 25 تا 29 دسی بل را تشخیص دهد. همچنین ممکن است درک کلماتی که دیگران به زبان می آورند برایش دشوار باشد به خصوص اگر صدای پس زمینه زیاد باشد.
2. کم شنوایی متوسط
در این حالت فرد تنها می تواند صداهای بین 40 تا 69 دسی بل را تشخیص دهد. در این سطح شنوایی گفتگو بدون استفاده از سمعک بسیار دشوار است.
3. کم شنوایی شدید
در این حالت فرد تنها صداهای بالاتر از 70 تا 89 دسی بل را می شنود. افراد کم شنوای شدید حتی اگر سمعک داشته باشند برای برقراری ارتباط باید لب خوانی کرده یا از زبان اشاره استفاده کنند.
4. کم شنوایی عمیق
افرادی که صدای کمتر 90 دسی بل را نمی شنوند به کم شنوایی عمیق دچار هستند. برخی از این افراد اصلا نمی توانند هیچ صدایی را در هر سطح دسی بل بشنوند و ارتباطات آن ها با زبان اشاره، لب خوانی یا خواندن و نوشتن انجام می شود.
تشخیص کم شنوایی و ناشنوایی
افراد مشکوک به اختلالات شنوایی لازم است به پزشک مراجعه می کنند.
پزشک با فرد صحبت می کند و سوالاتی درباره زمان شروع، تشدید یا عدم تشدید و این که آیا فرد به همراه کاهش شنوایی احساس درد نیز دارد می پرسد.
معاینه فیزیکی
پزشک با کمک ابزاری به نام اتوسکوپ داخل گوش فرد را نگاه کرده و موارد زیر را (در صورت وجود) شناسایی می کند :
- انسداد ناشی از وجود یک جسم خارجی در گوش
- پرده گوش پاره شده
- تجمع جرم گوش
- عفونت در کانال گوش
- عفونت در گوش میانی اگر ورم در پرده گوش وجود داشته باشد
- کلستاتوم یا ضایعه پوستی پشت پرده گوش در گوش میانی
- تجمع مایعات در کانال گوش
- پارگی پرده گوش
همچنین سوالاتی در مورد تجربیات شنوایی فرد می پرسد، از جمله :
- آیا معمولا از دیگران می خواهد حرف خود را دوباره تکرار کنند؟
- آیا درک صحبت های دیگران از پشت تلفن برای او سخت است؟
- آیا تا به حال پیش آمده صدای زنگ خانه را نشود؟ اگر این طور است آیا این مسئله معمولا اتفاق می افتد؟
- آیا هنگام صحبت رو در رو با دیگران به تمرکز بالایی نیاز دارد؟
- آیا تا به حال کسی به او گفته که ممکن است در شنوایی خود مشکل داشته باشد؟
- آیا احساس می کند اطرافیان او نسبت به گذشته بیشتر زمزمه می کنند؟
- هنگام صحبت کردن چند نفر با هم، آیا درک این که یکی از آن ها به او چه می گوید برایش سخت است؟
- آیا از نظر دیگران معمولا صدای تلویزیون، رادیو یا هر وسیله تولید صدای دیگر را خیلی زیاد می کند؟
- آیا صدای مردان را راحت تر از صدای زنان تشخیص می دهد؟
- آیا بیشتر اوقات روزش را در یک محیط پر سر و صدا می گذراند؟
- آیا مدام حرف های دیگران را اشتباه متوجه می شود؟
- آیا مدام صدای خش خش یا زنگ زدن می شنود؟
- آیا از گفتگوهای گروهی اجتناب می کند؟
اگر فرد به اکثر این سوالات جواب مثبت بدهد باید شنوایی اش بررسی شود.
تست غربال گری عمومی
برای این منظور پزشک ابتدا یک گوش فرد را پوشانده و از او می خواهد کلماتی که با صداهای مختلف خوانده می شوند را تکرار کند و همچنین حساسیت به صداهای دیگر را بررسی می کند.
اگر پزشک به مشکل شنوایی در فرد مشکوک شود، احتمالا او را به متخصص گوش، حلق و بینی یا شنوایی سنج ارجاع می دهد.
ممکن است به آزمایش های بیشتر برای تشخیص کم شنوایی نیاز باشد، از جمله :
1. تست دیاپازون
دیاپازون ابزاری است که با ضربه زدن صدا تولید می کند. این تست ساده به پزشک در تشخیص این که آیا کم شنوایی وجود دارد یا خیر و مشکل کجاست کمک می کند.
روش کار به این صورت است که پزشک دیاپازون را مرتعش کرده و در مقابل استخوان ماستوئید پشت گوش قرار می دهد. سپس از بیمار می خواهد لحظه ای که دیگر هیچ صدایی نمی شنود اعلام کند.
در مرحله بعد دیاپازون مرتعش در فاصله 1 تا 2 سانتی متری کانال شنوایی قرار می گیرد و دوباره از بیمار پرسیده می شود که آیا می تواند صدای آن را بشنود یا خیر.
نشنیدن صدا نشانه مشکل در امواج صدایی است که از طریق کانال گوش به حلزون گوش می رسند.
2. تست شنوایی سنجی (ادیومتری)
در این تست بیمار یک هدفون به گوش های خود گذاشته و صداها هر بار به یک گوش او هدایت می شوند. شنوایی سنج طیفی از صداها با تن های مختلف را تکرار می کند و بیمار هر بار که صدایی شنیده می شنود باید علامت دهد.
هر تن صدا با حجم های مختلف ارائه می شود، همچنین کلمات مختلف با صداها و سطوح دسی بل گوناگون تکرار می شود تا شنوایی سنج تعیین کند فرد از کدام نقطه به بعد نمی تواند صدایی را تشخیص دهد.
3. تست نوسان ساز استخوانی
این تست برای تعیین میزان عبور ارتعاشات از استخوانچه ها استفاده می شود، به این صورت که یک نوسان ساز استخوانی در مقابل استخوان ماستوئید قرار گرفته و هدف آن این است که عملکرد عصبی که این سیگنال ها را به مغز می رساند بسنجد.
غربال گری روتین کودکان
توصیه شده کودکان در سنین زیر تست شنوایی سنجی انجام دهند :
- زمانی که شروع به مدرسه رفتن می کنند
- در سنین 6، 8 و 10 سالگی
- حداقل یک بار زمانی که در دوره راهنمایی هستند
- یک بار در دوران دبیرستان
غربال گری نوزادان
برای شنوایی سنجی نوزاد از تست OAE استفاده می شود که طی آن هنگامی که نوزاد خواب است یک ابزار کوچک در گوش خارجی قرار می دهند که صداها را منتشر کرده و پژواک صدا را بررسی می کند.
اگر پژواکی وجود نداشته باشد ممکن است نوزاد به مشکل شنوایی دچار نباشد اما لازم است برای اطمینان آزمایش های بیشتری انجام داده و علت مشکل او شناسایی شود.
درمان کم شنوایی و ناشنوایی
امروزه درمان هایی برای افراد مبتلا به انواع کم شنوایی در دسترس است که نوع درمان انتخابی به علت و شدت کم شنوایی بستگی دارد.
کم شنوایی حسی عصبی غیر قابل درمان است زیرا زمانی که سلول های مویی حلزون صدمه ببینند دیگر قابل ترمیم نیستند. با این حال با کمک روش های مختلف می توان کیفیت زندگی فرد را بهبود بخشید.
سمعک
سمعک یکی از ابزارهای رایج برای استفاده در گوش است که می تواند به بهبود شنوایی و کیفیت زندگی کمک کند.
سمعک انواع مختلف دارد که در اندازه ها، مدارها و سطوح قدرت مختلف عرضه می شوند. توجه داشته باشید استفاده از سمعک کم شنوایی را درمان نمی کند بلکه صدایی را که وارد گوش می شود تقویت کرده تا فرد واضح تر بشنود.
این ابزار شامل باتری، بلندگو، تقویت کننده و میکروفون است و امروزه در اندازه های بسیار کوچک و داخل گوشی نیز ساخته می شود. بسیاری از نسخه های مدرن می توانند نویز پس زمینه را از صداهای پیش زمینه مانند صحبت ها جدا کنند.
شنوایی سنج برای اطمینان از این که دستگاه به خوبی روی گوش قرار بگیرد، از گوش قالب گرفته و سمعک را مطابق با نیازهای شنوایی فرد تنظیم می شود.
برخی انواع رایج سمعک عبارتند از:
1. سمعک پشت گوشی (BTE)
این سمعک ها از یک قالب و یک جعبه تشکیل شده اند که به هم متصل می شوند. جعبه پشت گوش خارجی قرار می گیرد و لوله اتصال به قالب از جلوی گوش پایین می آید. صدای دستگاه نیز به صورت الکتریکی یا صوتی به گوش می رسد.
این سمعک نسبت به سایر انواع عمر طولانی تری دارد زیرا اجزای الکتریکی آن خارج از گوش قرار دارد و رطوبت و جرم گوش کمتر می تواند به آن آسیب بزند.
2. سمعک داخل کانال گوش (ITC)
این سمعک بخش بیرونی مجرای گوش را پر می کنند و قابل مشاهده هستند. بخش های نرم این سمعک که معمولا از سیلیکون ساخته می شوند برای قرار دادن بلندگو در داخل گوش استفاده می شوند.
این نوع سمعک برای اکثر بیماران مناسب است و کیفیت صدای بهتری دارد.
3. سمعک کاملا داخل کانال گوش (CIC)
این سمعک ها ریز و خوب هستند اما برای افرادی که کم شنوایی شدید دارند توصیه نمی شوند.
4. سمعک انتقالی استخوانی
این سمعک به افرادی که کم شنوایی انتقالی دارند و همچنین کسانی که قادر به استفاده از سمعک های معمولی نیستند کمک می کند، به این صورت که بخش مرتعش دستگاه مقابل ماستوئید نگه داشته می شود و ارتعاشات از طریق استخوان ماستوئید به حلزون گوش می رسند.
استفاده طولانی مدت از این سمعک ممکن است دردناک یا ناراحت کننده باشند.
کاشت حلزون
اگر پرده گوش و گوش میانی به درستی کار کنند، ممکن است لازم باشد از کاشت حلزون برای فرد کم شنوا استفاده شود.
این الکترود نازک داخل حلزون گوش قرار داده شده و الکتریسیته را از طریق یک ریز پردازنده کوچک که در زیر پوست پشت گوش قرار می گیرد تحریک می کند.
کاشت حلزون برای کمک به بیمارانی که به دلیل آسیب سلول های مویی در حلزون گوش دچار اختلال شنوایی شده اند استفاده می شود و معمولا درک گفتار را بهبود می بخشد.
جدیدترین نوع کاشت حلزون دارای فناوری جدیدی است که به بیماران کمک می کند از موسیقی لذت ببرند، گفتار را حتی با نویز پس زمینه بهتر درک کنند و از پردازنده های خود در حین شنا استفاده کنند.
بخش بیرونی این ابزار شامل موارد زیر است :
- میکروفون : صدا را از محیط جمع آوری می کند
- پردازشگر گفتار : صداهایی را که برای بیمار اهمیت بیشتری دارند مانند صحبت ها در اولویت قرار می دهد. سیگنال های صوتی الکتریکی به کانال هایی تقسیم و از طریق یک سیم بسیار نازک به فرستنده ارسال می شوند
- فرستنده : یک سیم پیچ همراه با آهن ربا است که پشت گوش خارجی قرار دارد و سیگنال های صوتی پردازش شده را به دستگاه داخلی منتقل می کند
بخش داخلی این ابزار به صورت زیر می باشد :
- یک جراح گیرنده و محرک را در استخوان زیر پوست محکم می کند. سیگنال ها به تکانه های الکتریکی تبدیل می شوند و از طریق سیم های داخلی به الکترودها ارسال می شوند
- تا 22 الکترود در حلزون کار گذاشته می شود. تکانه ها به اعصاب و سپس به مغز فرستاده می شوند. تعداد الکترودها به سازنده ایمپلنت بستگی دارد
کاشت حلزون در کودکان معمولا در هر دو گوش انجام می شود اما بزرگسالان تنها یک کاشت حلزون انجام می دهند.
زبان اشاره و لب خوانی
برخی افراد مبتلا به اختلال شنوایی ممکن است مشکلات گفتاری داشته باشند و همچنین در درک گفتار دیگران دچار مشکل شوند.
درصد بالایی از افرادی که دچار آسیب شنوایی شده اند می توانند راه های دیگر برقراری ارتباط را بیاموزند. لب خوانی و زبان اشاره می تواند جایگزین یا مکمل ارتباط گفتاری در افراد شود.
زبان های اشاره مختلف وجود دارد که در برخی موارد کاملا با هم متفاوت می باشند.
لب خوانی
لب خوانی که به نام گفتار خوانی نیز شناخته شده روشی برای درک زبان گفتاری با مشاهده حرکات لب، صورت و زبان گوینده و همچنین قیاس کردن آن با داده های به دست آمده از زمینه و هر گونه شنوایی باقی مانده در فرد می باشد.
افرادی که بعد از یادگیری زبان دچار اختلال شنوایی می شوند می توانند به سرعت لب خوانی را یاد بگیرند اما این مسئله در مورد کسانی که کم شنوا یا ناشنوا متولد شده اند صدق نمی کند.
زبان اشاره
در زبان اشاره از علائمی استفاده می شود که با دست ها، حالات صورت و حالت‌های بدن ایجاد شده اما فاقد صدا هستند. این روش برای افراد ناشنوا بسیار مفید می باشد.
انواع مختلف زبان اشاره وجود دارد. به عنوان مثال زبان اشاره انگلیسی با زبان اشاره آمریکایی بسیار متفاوت است. در زبان اشاره انگلیسی از الفبای دو دستی استفاده می کند، در حالی که زبان اشاره آمریکایی از الفبای یک دست استفاده می کند.
برخی از کشورها از زبان اشاره ای استفاده می کنند که توسط سایر نواحی به آن ها معرفی شده است. به عنوان مثال زبان اشاره نروژی در ماداگاسکار استفاده می شود.
پیشگیری از کم شنوایی و ناشنوایی
هیچ چیز نمی تواند از مشکلات شنوایی مادرزادی یا اختلالات شنوایی که به دلیل بیماری یا تصادف رخ می دهد جلوگیری کند. با این حال می توان اقداماتی برای کاهش خطر از دست دادن بخشی از حس شنوایی انجام داد.
ساختارهای گوش ممکن است به روش های مختلف آسیب ببینند. به عنوان مثال قرار گرفتن طولانی مدت در معرض سر و صدای بالاتر از 85 دسی بل (مانند صدای یک ماشین چمن زنی معمولی) در نهایت می تواند باعث کاهش شنوایی شود.
اقدامات زیر ممکن است به محافظت از شنوایی کمک کند :
- تلویزیون، رادیو، پخش کننده های موسیقی و اسباب بازی ها : در مورد این منابع صدا را چندان بلند نکنید. به خصوص کودکان به اثرات مخرب صدای بلند موسیقی حساس هستند. اسباب بازی های پر سر و صدا می تواند شنوایی کودکان را در معرض خطر قرار دهند
- موارد مربوط به شغل : اگر در محیط های پر سر و صدا کار می کنید از گوش گیر یا گوش بند استفاده کنید
- مکان های تفریحی : اگر به کنسرت های پر سر و صدا، مسابقات اتومبیل رانی و سایر مراسم پر سر و صدا می روید گوش گیر بزنید
- گوش پاک کن : استفاده از گوش پاک کن برای تمیز کردن گوش نوزادان و بزرگسالان ممکن است به پرده گوش آسیب بزند
شنوایی معمولا با افزایش سن کاهش می یابد اما با انجام اقدامات پیشگیرانه صحیح می توان خطر بروز آن را کاهش داد.
منبع: medicalnewstoday
