اختلال بیش فعالی و کم توجهی (ADHD) وضعیتی است که با دوره های کم توجهی و همچنین بیش فعالی و رفتارهای تکانشی مشخص می شود. اغلب در کودکی تشخیص داده می‌شود اما می تواند تا سال های نوجوانی و بزرگسالی ادامه یابد.
اختلال بیش فعالی و کم توجهی می تواند بر بخش های زیادی از زندگی شما تاثیر بگذارد مانند تعاملات اجتماعی و عملکرد در مدرسه یا محل کار. رفتارهای تکانشی مرتبط با اختلال بیش فعالی و کم توجهی نیز می توانند به رفتارهای پرخطر تبدیل شود.
همچنین برخی تحقیقات وجود دارد که نشان می دهد افراد مبتلا به اختلال بیش فعالی و کم توجهی ممکن است در معرض خطر اقدام به خودکشی باشند.
در ادامه این مقاله به بررسی رابطه ی بین اختلال بیش فعالی و کم توجهی و خودکشی و راه های پیشگیری و درمان آن می پردازیم. با سومیتا همراه باشید؛
تحقیقات درباره رابطه اختلال بیش فعالی و کم توجهی و خودکشی چه می گویند؟
خودکشی ناشی از خودآزاری است و یک نگرانی عمده در ایالات متحده شناخته می شود.
به گفته ی موسسه ملی سلامت روان بیش از 47500 نفر در ایالات متحده در سال 2019 بر اثر خودکشی جان خود را از دست دادند. پس از صدمات غیرعمد، خودکشی دومین عامل مرگ و میر در افراد 10 تا 34 ساله در همان سال بود.
تحقیقات اختلال بیش فعالی و کم توجهی را با افزایش خطر خودکشی مرتبط دانسته است. دلیل این پیوند ناشناخته است – اما عواملی مانند بیماری های روانی و اثرات بیش فعالی و کم توجهی بر زندگی یک فرد ممکن است در اقدام به خودکشی نقش داشته باشند.
اختلال بیش فعالی و کم توجهی با افزایش خطر خودکشی مرتبط است
یک مرور تحقیقاتی در سال 2017 داده هایی را از 26 مطالعه تحقیقاتی در مورد خودکشی و اختلال بیش فعالی و کم توجهی جمع آوری کرد. محققان دریافتند شواهدی وجود دارد که از ارتباط بین اختلال بیش فعالی و کم توجهی و خودکشی حمایت می کند. این اثر در تمام گروه های سنی مورد مطالعه مشاهده شد.
یک مرور تحقیقاتی در سال 2020، خطر طولانی مدت خودکشی را در کودکان و نوجوانان مبتلا به اختلال بیش فعالی و کم توجهی مورد مطالعه قرار داد. تقریبا تمام مطالعات ارتباط بین اختلال بیش فعالی و کم توجهی و رفتار خودکشی یا اقدام به خودکشی را نشان دادند.
عوامل دیگری نیز ممکن است مهم باشند
داشتن اختلال بیش فعالی و کم توجهی با افزایش خطر رفتارهای خودکشی همراه است و برخی عوامل دیگر ممکن است این خطر را افزایش دهند.
محققان دریافتند که سابقه افسردگی یا اضطراب می تواند به طور قابل توجهی بر سطح خطر خودکشی در افراد مبتلا به اختلال بیش فعالی و کم توجهی تاثیر بگذارد. همچنین داشتن عوامل زیر هم با افزایش خطر خودکشی همراه هستند :
- داشتن سابقه اختلال مصرف مواد
- زن بودن
- سطح تحصیلات پایین
- تجربه خشونت خانگی والدین در دوران کودکی
یک مطالعه در سال 2019 نشان داد که داشتن افسردگی یا اضطراب خطر خودکشی را در کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی و کم توجهی افزایش می دهد. ساختار خانواده کودک نیز نقش مهمی در این زمینه ایفا می کند.
یک مطالعه در سال 2021 روی افراد مبتلا به اختلال بیش فعالی و کم توجهی نشان داد که علائم این بیماری تنها زمانی با اقدام به خودکشی مرتبط است که یک اختلال خلقی مانند افسردگی یا اختلال دوقطبی نیز وجود داشته باشد.
خودکشی و انواع اختلال بیش فعالی و کم توجهی
سه نوع اختلال بیش فعالی و کم توجهی وجود دارد :
- کم توجهی
- نوع بیش فعال- تکانشی
- نوع ترکیبی
یک مطالعه در سال 2021 به بررسی رفتارهای خودکشی در 5693 دانشجوی دانشگاه در چین پرداخت. محققان دریافتند که داشتن اختلال بیش فعالی و کم توجهی از نوع کم توجهی یا ترکیبی به شدت با رفتارهای خودکشی مانند داشتن افکار خودکشی، برنامه ریزی برای خودکشی و اقدام به خودکشی مرتبط است.
علائم اختلال بیش فعالی و کم توجهی را می توان به دو دسته تقسیم کرد : کم توجهی و بیش فعالی- تکانشی.
کم توجهی
بی توجهی به این معنی است که فرد مبتلا به اختلال بیش فعالی و کم توجهی در تمرکز بر روی وظایف یا سازماندهی خود مشکل دارد.
افرادی که کم توجهی را تجربه می کنند ممکن است حفظ توجه برایشان دشوار باشد و به راحتی از کاری که انجام می دهند منحرف شوند. آن ها ممکن است در برنامه ریزی یا پیگیری وظایف یا فعالیت های مختلف دچار مشکل شوند.
بیش فعالی – تکانشی
بیش فعالی ممکن است مانند یک فعالیت ثابت به نظر برسد و می تواند به درجات مختلفی رخ دهد. به عنوان مثال می تواند به صورت بی قراری ظاهر شود مانند زمانی که فرد بلند می شود و در زمان های نامناسب حرکت می کند.
تکانشی معمولا به عنوان فقدان خودکنترلی در نظر گرفته می شود یعنی بدون فکر کاری را انجام می دهید. شخصی که تکانشی را تجربه می کند ممکن است بدون فکر کردن در مورد تاثیرات بلند مدت بالقوه آن تصمیم یا تاثیری که ممکن است بر افراد درگیر داشته باشد، تصمیمی بگیرد و به آن عمل کند.
علائم اورژانسی اختلالات روانی
چه مبتلا به اختلال بیش فعالی و کم توجهی هستید یا نه، دانستن علائم اورژانسی اختلالات روانی بسیار مهم است.
اگر هر یک از علائم زیر را دارید یا در یکی از نزدیکان خود می بینید با اورژانس تماس بگیرید :
- فکر کردن یا صحبت کردن در مورد مرگ یا تمایل به مردن
- داشتن احساس پوچی، ناامیدی یا درد شدید عاطفی
- نداشتن راهی برای بیرون رفتن از وضعیت فعلی
- احساس سربار دیگران بودن
- نداشتن دلیلی برای زندگی کردن
- منزوی شدن
- خوابیدن زیاد یا کم
- تجربه تغییرات شدید در خلق و خوی
- استفاده بیشتر از مواد مخدر یا الکل یا رانندگی با بی احتیاطی یا سرعت بالا
- هدیه دادن دارایی های عزیز یا خداحافظی با عزیزان
- جستجوی راهی برای اقدام به خودکشی یا طرح ریزی برای خودکشی
برای کمک به کسی که ممکن است به خود آسیبی بزند یا به خودکشی فکر کند به روش های زیر عمل کنید :
- بپرسید که آیا آن ها به فکر آسیب رساندن به خود یا دیگران هستند
- با کاهش یا حذف دسترسی به موارد یا مکان هایی که احتمال خودکشی در آن ها وجود دارد، آن ها را سالم نگه دارید
- به آن ها گوش کنید و درد و احساسات شان را بپذیرید
- با اورژانس تماس بگیرید
درمان های اختلال بیش فعالی و کم توجهی و افسردگی
درمان اختلال بیش فعالی و کم توجهی
- داروها : داروهای اختلال بیش فعالی و کم توجهی می توانند به کاهش علائم این بیماری کمک کنند. به خاطر داشته باشید که قبل از یافتن داروها یا دوزهای مختلف ممکن است نیاز به آزمایش داشته باشید
- روان درمانی : روان درمانی را گفتار درمانی نیز می نامند. برخی از انواع روان درمانی مانند درمان شناختی رفتاری (CBT) و خانواده درمانی ممکن است برای افراد مبتلا به اختلال بیش فعالی و کم توجهی مفید باشد
- تغییر سبک زندگی : سعی کنید کارها یا رویدادها را بنویسید تا بتوانید آن ها را سازماندهی کنید
درمان افسردگی
- داروها : برای درمان افسردگی می توان از انواع داروها استفاده کرد. رایج ترین انواع این داروها مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs) نامیده می شوند
- روان درمانی : روان درمانی برای افسردگی نیز استفاده می شود. درمان شناختی رفتاری می تواند برای افسردگی مفید باشد
- تغییر سبک زندگی : فعال ماندن و مشارکت اجتماعی می تواند به درمان افسردگی کمک کند
افراد کمتر از 25 سال ممکن است افکار یا رفتار خودکشی بیشتری را هنگام مصرف داروهای ضد افسردگی تجربه کنند. تغییرات در افکار و رفتارهای خود را با دقت زیر نظر داشته باشید یا از یکی از نزدیکان خود بخواهید که به نظارت بر این تغییرات کمک کند به ویژه هنگامی که برای اولین بار داروهای ضد افسردگی را شروع می کنید.
پیشگیری از خودکشی به دلیل اختلال بیش فعالی و کم توجهی
ابتدا درمان اختلال بیش فعالی و کم توجهی خود را دریافت کنید. تحقیقات نشان داده است که داروهای اختلال بیش فعالی و کم توجهی، به ویژه داروهای محرک با خطر کمتر اقدام به خودکشی در افراد مبتلا به این بیماری مرتبط است.
اگر درمان های فعلی تان به شما در مدیریت علائم اختلال بیش فعالی و کم توجهی کمک نمی کند، با پزشک صحبت کنید. ایجاد تغییراتی در برنامه درمانی شما ممکن است کمک کند.
در اینجا چند راه برای کمک به پیشگیری از افسردگی و افکار خودکشی وجود دارد :
- یک شبکه پشتیبانی قوی متشکل از دوستان قابل اعتماد، اعضای خانواده و اعضای جامعه خود ایجاد کنید
- هنگامی که احساسات منفی شروع شد، با شبکه پشتیبانی خود تماس بگیرید و به آن ها اعتماد کنید. به آن ها بگویید چه احساسی دارید و چگونه می توانند به شما کمک کنند
- روی بهترین ویژگی ها و نقاط قوت خود و همچنین چیزهایی که ارزش زندگی کردن و تجربه کردن آن ها را دارند تمرکز کنید
- ورزش یا فعالیت های دیگری را انجام دهید که واقعا از آن ها لذت می برید تا در زمان نیاز به بهبود خلق و خوی شما کمک کنند
- اقداماتی را برای بهبود سلامت کلی خود انجام دهید مانند :
- داشتن یک رژیم غذایی متعادل
- ورزش منظم
- داشتن خواب کافی
- یافتن راه های موثر برای کاهش استرس
- مدیریت هر شرایط دیگری که ممکن است بر سلامت جسمی یا روانی شما تاثیر بگذارد
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟
هرگز نباید افسردگی یا افکار خودکشی را نادیده گرفت. اگر هر یک از علائم اورژانسی بیماری های روانی را تجربه کردید، فورا کمک بگیرید.
اگر موقعیتی اورژانسی است، با اورژانس تماس بگیرید.
خلاصه
تحقیقات اختلال بیش فعالی و کم توجهی را با افزایش خطر خودکشی مرتبط دانسته است.
برخی از عوامل از جمله تاثیری که علائم اختلال بیش فعالی و کم توجهی می تواند بر کیفیت زندگی فرد داشته باشد ممکن است در این زمینه موثر باشد. سایر بیماری های روانی مانند افسردگی و اضطراب نیز ممکن است دخیل باشند.
هرگز علائم افسردگی یا افکار خودکشی را نادیده نگیرید و به دنبال کمک باشید.
منبع : healthline
